Prolog

Wiem, że ten prolog NIE JEST  w najmniejszym stopniu ciekawy, ale zaufajcie mi, proszę (myślę, że ci co czytają hellsing-fanfic.blogspot.com mi zaufają ;) )
-----------------------------

Prolog- 31 sierpnia, sobota

Zarzuciłam pokrowiec z bokkenem na ramię, podniosłam półtora litrową butelkę wody do ust i ruszyłam w stronę domu. Miałam już powyżej uszu tego letniego gorąca i to był jedyny powód dla którego cieszyłam się, że wakacje się kończą. Wracałam z treningu shinkendo, którego nie umiałam sobie odmówić nawet w wakacje. A zresztą, nie ćwiczyłam w te wakacje tak dużo. Rodzinnie wyjechaliśmy na całe dwa miesiące na granicy Rosji z Ukrainą, gdzie zwiedzaliśmy, i gdzie szlifowałam swój rosyjski. Uczyłam się go od bardzo dawna, prawie tak długo jak mojego rodzinnego szwedzkiego i angielskiego- pochodziłam ze Szwecji, a gdy miałam 3 lata przeprowadziłam się z rodzicami do Polski, ponieważ tata znalazł tam dobrze płatną pracę. Po szwedzku rozmawiałam w domu, po angielsku i polsku w szkole. Chodziłam do dwujęzycznej szkoły, wcześniej podstawówki, a teraz gimnazjum. Języki, które będą w tej szkole to rosyjski, którego nie było w podstawówce, angielski i polski. Gdy byłam w pierwszej klasie podstawówki mama stwierdziła, że mam talent do języków. Wtedy umiałam szwedzki, polski, angielski i zaczęłam się uczyć rosyjskiego. Rodzice mieli rację. W ciągu kilku lat opanowałam więcej niż podstawy. Mogłam się spokojnie dogadać- i pogadać- z Rosjaninem.

- Dan! Daniela!- zakrztusiłam się wodą, słysząc znajomy głos. Obróciłam się i zobaczyłam biegnące w moją stronę długie, popielato blond włosy- Elisabeth Otherhell- moją najlepszą przyjaciółkę od przedszkola. Moją twarz rozjaśnił uśmiech, gdy przytuliła mnie na powitanie..

- Samotnie w tym mieście bez ciebie. A Dante wyjechał wczoraj na wesele kuzynki. Nie będzie go przynajmniej tydzień.- oznajmiła. Dante Griffith to chłopak Lisy, choć ona temu zaprzecza, on trochę mniej. Uważa go za swojego przyjaciela.

- Cały tydzień?- spytałam zdziwiona.- To gdzie on pojechał?

- Do Anglii.- uśmiechnęła się.- Rozumiem, że to wesele kuzynki i tak dalej, ale żeby się fatygować tak daleko?...- zaśmiała się i jakby dopiero teraz spostrzegła podłużny przedmiot na moim ramieniu- A ty nawet w wakacje ćwiczysz?

- Ty piszesz opowiadania, a ja bardziej się interesuję sportami i językami.- przypomniałam jej żartobliwie. Nie miała nic do moich zainteresowań, ale wiedziałam, ze byłaby jeszcze szczęśliwsza, gdybym również interesowała się polonistyką. Chciała zostać sławną pisarką i zdawała sobie sprawę, że to trudne do spełnienia marzenie, ale nie przestawała wysyłać swoich krótkich opowiadań do lokalnej gazety, mając nadzieję, że kiedyś zobaczy któreś w dziale o śmiesznych opowiadaniach albo dowcipach. Jej historyjki zazwyczaj dotyczyły śmiesznych, niemożliwych rzeczy i za każdym razem, nawet gdybym to czytała setny raz, wybuchałam śmiechem.

- A widziałaś listę naszej klasy?- znowu zmiana tematu. Ona zawsze taka była i pewnie będzie.

- Wróciłam dwa dni temu i załatwiałam sobie podręczniki.- zauważyłam.

- Jest prawie taka sama jak w podstawówce, poza tym, że Michael i Tiffany zapisali się do normalnej polskiej szkoły, a Jack musiał się wyprowadzić. – zaczęła swój wywód.- Niestety Jacek, Henry i Filip zostali.- skrzywiła się.- Chyba nasza klasa nie będzie miała lepszej frekwencji niż w podstawówce.

- Czego ty żądasz? To jest dla nich za trudne zadanie.

Ta trójka była najgorsza w naszej podstwówkowej klasie, często się spóźniała, często wagarowała. Dziwiłam się, że przeszli. Myślałam, że zostaną w szóstej klasie.

- I mamy dwóch nowych chłopaków.- blondynka przerwała moje myśli.

- Jakich?- teraz byłam bardzo ciekawa.

- Sądząc po nazwiskach są z Rosji.- odparła. Prawie się potknęłam, ale Lisa nie zauważyła tego.

- Dymitr i Nicolai Yergov. Zdążyłam się dowiedzieć, że są bliźniakami.- ciągnęła.- Do Polski przyjechali kilka lat temu. Mieszkali w Lublinie. Przynajmniej według plotek.

„ Pamiętaj, że do każdej nowej osoby zachowujesz neutralność”- skarciłam się w myślach. Rosja to był mój ulubiony kraj, a poznanie kogoś, kto tam mieszkał było jednym z moich marzeń. I jeszcze będą w mojej klasie!

„Daniela, neutralność!”

- To będą ciekawe trzy lata.- mruknęłam, uśmiechając się lekko. Lisa nie usłyszała.